کد مطلب:28924 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107
روایتی از امام رضاعلیه السلام نقل شده كه بنا بر یك احتمال می تواند مؤیّد این پاسخ باشد: حسن بن جهم گوید: به حضرت رضاعلیه السلام گفتم: امیر مؤمنان، قاتل خود و شبی را كه در آن به شهادت می رسد و جایی را كه در آن كشته می شود، می دانست و سخن آن حضرت - وقتی صیحه اردك ها را در خانه شنید - كه: «صیحه كنندگانی اند كه در پی آنها نوحه گران اند» و سخن اُم كلثوم به آن حضرت كه: «كاش نماز را امشب داخل خانه بخوانی و به دیگری دستور دهی كه با مردم نماز بخواند» و امتناع آن حضرت، و ورود و خروج مكرّر او در آن شب بدون سلاح، در حالی كه می دانست ابن ملجم ملعون او را با شمشیر می كشد، همه اینها از دلایلی است كه آن حضرت نمی بایست خود را در معرض قرار می داد. ایشان فرمود: «اینها بود؛ ولی آن حضرت در آن شبْ مخیّر شده بود كه تقدیر خدای متعال را محقّق سازد».[1]. در برخی از نسخه های مصدر این حدیث، به جای كلمه «خُیر (مخیر شده بود)» «حُیّر (متحیّر شده بود)» آمده است. بنابراین، احتمال سخن امام علیه السلام، به روشنی دلالت دارد كه برای امام علیه السلام در آن لحظه حالتی پیش آمد كه تكلیفی برای پیشگیری از قتل خود نداشت تا تقدیر الهی جریان یابد.
پاسخ دوم این است كه امامان علیهم السلام به تفصیل، جریان شهادت خود را می دانند؛ امّا در هنگامی كه طبق تقدیر قطعی الهی باید شهید شوند، آن علم و اطّلاع از آنان سلب می گردد.